Мостар-репортажа

Не е баш дел од јадранскиот дел од патот, но одамна голема желба ми беше да го посетам Мостар, ем поради Стариот Мост и ем да пробам дали (босанските) ќебапи се подобри од нашите :D

Да не навлегувам во историјата на БиХ, повеќето добро сме запознати со неа (повеќе или помалку), но внимавајте - населението е прилично поделено на Хрвати (католици) и Бошњаци (муслимани), па од оние Хрвати што ги познавам од Мостар, знам дека се лутат ако ги наречете Босанци бидејќи се сметаат за Херцеговци. Од нив знам дека имаат и посебни училишта и факултети за Хрвати и Бошњаци, поделени места за излегување, итн.. до некаде и звучи познато. Единствено мешана е главната мостарска гимназија која е исто така интересно архитектонско дело во центарот близу до чаршијата.

Назад на убавите работи: Мостар има околу 100.000 жители, низ него поминува прекрасната река Неретва, има симпатична мала чаршија и изненадувачки има многу туристи. Името на градот доаѓа од чуварите на Стари мост (мостари) кој бил изграден во 16-ти век и е еден од најпознатите и најпрепознатливи мостови на Балканот (а можеби и пошироко) поради неговата големина и само еден свод што било значително архитектонско дело во тој период. За жал денешниот мост всушност е реплика завршена во 2004-та година бидејќи оригиналниот бил срушен во војната, а заедно со него биле реконструирани сите историски обележја во неговата околина, вклучувајќи ги двете кули од страните - Тара и Халебија. Во 2005-та мостот и неговата околина биле заштитени како споменик во UNESCO.

Чорбаџи Теодос од Васил Иљоски

Драмското дело „Чорбаџи Теодос“ е книга од Васил Иљоски кое се работи за подметнување на кумството на Чорбаџи Теодос од итриот Арсо. Ова дејство се водело за време на турското владеење во Скопје.

    Еден од главните ликови е Кева, жената на Теодос. 

Ти би мислел како жена на богатиот човек, таа би живеела луксузен живот. Таа уствари во драмското дело се среќава како тажна, работлива и како ичност под многу стрес.

Иако Кева многу работела за да му угоди на чорбаџијата, сепак таа немала доволно влијание на луѓето околу себе, и поради тоа таа е прост и статичен лик. Таа не била свесна за тоа како ја гледале другите. И таа не се соочувала самата себи, само сакала да му удоволи на чорбаџијата од што била толку преплањена.

     Погледот што го има Кева е реалистичен и го има сеучте во светот. Ширум околу светот има многу луѓе кои се преплашени од некоја личност, блиска или непосната

Шагринска Кожа

Во романот „Шагринска кожа“ од Оноре де Балзак се зборува за случките на ликот Рафаел де Валентин. Дејствието се одвивало во XIX век во Франција.

Рафаел де Валентин е динамична и комплексна личност, поради тоа што тој реагира на различните односи на луѓето и поради неговите одлуки што ги донесува кои влијаат на емоциите и мислењата на луѓето околу него.

 Тој како личност би бил алчен и себичен човек кој само за себеси се грижи, кој би бил реалистичен поглед, каде што луѓето би се однесувале вака во вистинскиот свет .

Рафаел живее како сиромашна, мизерна и разочарана личност .

Поради неговата алчност и себичност е делумно свесен за сам себеси, како што него не го интересира за тоа како го гледаат луѓето околу него. Тој незнаејќи кога да прекине  со посакувањето на желби, стана зависен од тоа, каде што само смрта може да го сопре.

Така тој поради неговата зависност, со кожата помала од лист на зеленика,  изразувајќи желба на љубов каде што умира во прегратките на Полина.

Sunday, November 19, 2017

„Повик на дивината“

 

            Во романот „Повик на дивината“ од Џек Лондон се зборува за случките и страдањата на кучето Бак. Дејствието се одвивало во XIX век кога започнала златната треска во Артикот.

Бак е динамичен и комплексен,  поради тоа што тој реагира на различните односи на луѓето, и поради тоа што тој е сметан  за силна, храбра и паметна личност, кој е длабоко свесен за постапки што ги донесува, кој влијаат на емоциите и мислењата на луѓето околу него.

Тој бил грабнат од имотот на судијата Милер каде што бил продаван се додека не стигнал до Артикот, каде негова должност била        пренесување на злато, заедно со други кучиња. Неговото живеење од мирно, среќно и удобно место преминало во сурово и сиромашно место каде што тој секојдневно се бори за својот живот.

Тој е доста свесен за тоа како го гледаат другите, и погледот на кучето Бак е сосема реалистичен, каде што луѓето би се однесувале вака во вистинскиот свет .

Поради неговата сила и храброст станал главен на групата на кучијата. Исто така, откако дознал дека сите умреле тој  отишол да си го живее својот живот во дивината заедно со волците.

О писменех (За буквите)

Порано Словените немаа книги, туку се служеа со рески и цртички, читаа и гатаа, исто како и многубошците.

     А кога се покрстија, беа принудени словенските зборови да ги пишуваат со римски и грчки букви, без некое посебно правило. Но како може добро да се пишува со грчки букви: бог, или живот, или ѕелов или црков, или человек, или широта, или штедроти, или јуност, или јаду, или јазил или јад, и слични на овие? И така се продолжуваше многу години.

Со тоа Словените се запрашувале за тоа како тие немаат совоја азбука. Било „дадено“ од бога само на грчки да пишува, но за среќа се појавил св. Константина Филозоф, наречен Кирил, праведен и вистинољубив маж, кој им приготви 38 букви.

Сепак луѓето биле збунети поради тоа што не би било потребно да има 38 букби, но и дека било зададено од бога само на грчки да се пишува и учи.

     „Чим бога ги создал луѓето, секој на раѓање е еднаков, сите се раѓаат исти.“ И поради тоа луѓето би имале избор за своја азбука со било колку букви.

Островот со скриеното богатство

Јас сум таинствена мапа, кријам многу работи, а направена од многу разни метеријали. Врз мене цртаат со боја, за да се најде пара моја.

     Откако јас како лист хартија бев обележан со сите главни точки од островот, со текот на времето поминував од колено на колено, од пират на пират. Утрото, некоe си младо момче ме пронајде. "Дечки најдов некоја си мапа која ветува дека ќе не донесе до скриено богатство, кое би не направило богати љуѓе до живот." -рече тој. И тие така започнаа да ме истражуваат, за да откријат каде се наоѓа островот со скриеното богатство. После многу часа поминати во размислување, се решија да тргнат по потрага на богатството. Но за тоа беше потребно брод и помош што ќе им го нуди екипажот. Затоа тие земаа брод и почнаа да рекрутираа лиѓе. Со текот на времето човек по човек, сите на број се собраа, такашто започнавме со нашата долга авантура до островот. Патот до таму беше многу опасен, честопати имаше бури, врнеше нонстоп, а брановите поклопуваа. Екипажот дневно се намалуваше, но како и да е пристигнавме на островот.

     Пола од задачата ми е завршена уште остана да ги одведам до богатството на островот потоа сум слободна.

Јас бродот Хиспаниола, најбрзиот и најмоќниот од сите останати, направен и составен од даски од бор, а поврзан со шајки направени од челик.

     Беше утро, сонцето од планините се издигаше. Времето се менуваше, заврна, а морето бурно бранови поклопуваа.

Дојде време, луѓето почнаа да ме товарат со оружје, храна и разни ресурси.

Товарењето траеше долго, тие имаат многу работи на списокот, но сеуште не натоварени.

Слушнав дека патот до таму бил многу долг и опасен, но јас без грижа, изграден од најмоќните материјали, и карпа да фрлиш врз мене нема да потонам.

Товарењето сеуште траеше, попладне е,

поминаа веќе 9 часа.

-Црфффф! Нешто се деси, мислам дека беше јажето што не поврзуваше мене и пристаништето. Мислам дека тргнавме, сите љуѓе се качија на палубата, такашто започнавме по нашиот долг пат.

-Тргнавме, сите се развеселија и почнаа да танцуваат. Но сеуште тие не беа свесни што не очекуваше на отвореното море. Слушнав дека трагуваат по скриеното богатство.

Патот беше многу тежок, имаше бури и љуѓето еден по еден умираа. И така секој ден бројот на морепловци се намалуваше, а останатите што ќе ја преживееја бурата на крајот од денот стануваа многу уморни.

     Како и да е пристигнавме на островот. Јас речиси си ја завршив половината од мисијата, сеуште треба да ги вратам назаф. Не чрка долг пат назад.

Есеј за Прва љубов

Прва љубов со зборови не се опишува, нешто што секогаш ќе се сеќавам за него. Сите моменти поминати заедно беше убаво чувство со него. Тој беше човекот што ми украде срцето, зачудувачки како да го засакав засекогаш. Си замислував дека можам се да направам во животот се за него. Средбите и разговорите во вечерните допишувања ми ги правеа ноќите поубави. И кога си спиев со мојата голема плишана мечка го мислев него, како да го осеќав секое негово милување, секоја прегратка, сдкој бакнеж... За мене тој претставуваше цел свет, принцот со белиот коњ што неможам да го заборавам. Незнам зошто толку многу го сакав, колку сакав да го прегрнам, да му кажам дека ме маѓепса неговиот поглед, кој во секој момент мене ме возбудуваше. Истиот јас не го познавав, но таа прва средба ја осетив длабоко во душата. Неговата близина и неговата насмевка не се забораваат никогаш. Ох, колку боли, во душата гори, тоа никогаш нема да ми избледе. Јас тогаш незнам како се чувствував дали да плачам или да се смеам. Се сеќавам во животот мој кога прв пат те сретнав и запознав многу случајно, но ти си замина толку тивко, што моето срце неможеше да го поднесе тоа нешто. Иако јас бев далеку од тебе те сакав, толку многу што можев целиот мој живот за тебе да го дадам. Но сега од тие спомени останаа само пораките и сликите

Антигона од Софокле

Анализа на ликот Антигона

            Од древноста до денес, ретко женскиот лик е главен и носител на насловот на делото. Едно од ретките е токму „Антигона“ на Софокле.

Иако во трагедијата, можеби носечката улога ја има кралот Креон, сепак, Софокле ѝ дал предност на ќерката на Едип, Антигона.

            Својата трагедија Антигона ја носи во крвта. Трагедијата на татко ѝ Едип се пренесува на целото семејство – па и на неа. Родена во грев, ќерка на родители – мајка и син, таа не може да има среќна судбина. Но, сепак, тоа не е нејзината најголема трагедија. Таа е толку чесна, достоинствена, горда и посветена, што не може да дозволи нејзиниот брат, па каква и да му била вината, да го остави непогребан. Според неа, двајцата браќа што се убиле меѓусебно за превласт, се еднакво виновни и еднакво – браќа. Не сака да дозволи едниот да биде величан, а другиот фрлен на мршојадците. За неа тоа не е правдина. А за нејзината правдина, најголемата смелост е што го жртвува животот. Свесно останува безбрачна и бездетна, свесно ја жртвува својата среќа која не ја остварува со свршеникот Хемон – само за да ја зачува честа на семејството и до крај да ја искаже сестринската љубов и почит. Нејзините зборови дека мртвиот сопруг се заменува лесно, дека и ново дете може да се роди, но нов брат не може да се има поради мртвите родители – јасно го покажуваат нејзиниот став. За неа тука завршува сѐ. И нејзините желби, и нејзините копнежи, и љубовта кон свршеникот, и заповедта на кралот. Ништо нема значење. Само зачувувањето на достоинството, свое и на братот. Непоколеблива е во одлуката дури и кога сестра ѝ Исмена смета дека е лудо да се жртвува животот за тоа, непоколеблива е и кога таа со ништо не сака да ѝ помогне. Напротив, ја разбира сестрината желба за живот и среќа. А, Креон дури се плаши дека Антигона ќе биде помаж од него, па иако не е убеден во нејзината вина – ја осудува на смрт.

           Антигона е еден од најцврстите и најпожртвувани карактери опишани во светската литература. Жена во сите нејзини особини, свесна за второстепената и подредена улога во општеството, но поцврста од маж во одлуките и подостоинствена од сите нив.

Силијан Штркот од М. Цепенков

Марко Цепенков е еден од оние луѓе што ја чинат гордоста на Прилеп и заслугите на кои „треба вечно да се споменуваат од секој прилепчанец“. Цепенков зад себе оставил обемна и богата збирка од народни умотворби и белешки од различни страни на народниот живот. Неговата автобиографија не е сеуште никаде испечатена, најмногу за него е кажано во еден краток некролог од три страни напишано од А.П.Стоилов во „Известија на народнија етнографски музеј“ во Софија (1921). Семејството на Цепенков било дојдено во Прилеп од блиското село Ореовец, самиот Марко се родил во Крушово 1829 година. До 15 години живеел при татка си Коста. Писменоста Марко ја стекнал во грчки ќелијни училишта, а во 1844 година кога се доселил во Прилеп учел две години кај Хаџи поп Константин Динков. Во 1856 година во Прилеп дошол како учител Димитар Миладинов. Како што кажува самиот Марко, почнал да го собира народното творештво под непосредно влијание на Димитар Миладинов, резултатите од својата триесетгодишна работа можел да ги покажува постепено дури во 1889 година, зафаќајќи се со културно разбудување на народот иако бил скромен прилепски терзија кој долги години го користел перото. Умира скоро заборавен на 29.12.1920 година во Софија.

          

 Силјан Штркот

Марко Цепенков 

   Дејствието е поврзано со одредени места во Прилепско, со обични луѓе од село на кои им било пишано да проживеат еден фантастичен свет,  за малку да се одвојат од селската стварност поради маката на заработка на лебецот, жегата на вршидбата и страдањата од макотрпната работа. Преку страдањата на Силјан се давало потврда на погоре кажаното. Се редат зборови на кротка татковска поука поради загубеноста на Силјан во пуста земја, потоа зборови на утеха во домот на Аџи-Кљаковци и симболиката на непокорот во борбата   на штрковите со орлите три дни во кои имало „крв до колена“. Сето ова кажува дека не треба да го заборавиме Цепенков оти ако воопшто штрковите го носат народот, ние сме пород на Силјан Штркот.

   Приказната започнува како во село Мало Коњари имало еден човек многу чесен и кроток, по име Божин. Тој имал само еден син по име Силјан и една ќерка по име Босилка. Силјан бил многу гален и од татка си и од мајка си , бидејќи од многу синовина Божин само Силјан останал жив, поради тоа бил многу гален и го ожениле уште на шеснаесет години, а на седумнаесетте години му се родило на Силјана едно машко кое го викале Велко.

      Како разгален Силјан станал аџамија, воопшто не сакал  да работи селска работа:  орање на нивјето, копањето на лозјата, жниењето на нивјето, вршењето и гледањето на  овците, сите работи биле оставени  на Божина и на Божиница. Неда, неговата невеста, и сестра му ја работеле куќната работа, а пак Силјан постојано одел во Прилеп на пазар, да купува вино и ракија и други слатки работи.

   Некој пат кога одел на пазар, ако му се нашле повеќе пари, два-три дни не си идел ни во најсилната работа дома.

   Татко му го карал дека се забавил во град и не идел да му помага во работата, арно ама Силјан беше фатил еден лош пат, воопшто не го слушалтатка си и мајка си, слично како  да не се настрви пес на касапница, после мачно е да се одучи. Многупати татко му го поучувал со кротко, до колку знаелсиромав Божин, и многу примери му носел  да се тргне Силјан од тој пусти ајљазлак.

  Му велел  „да се оставиш од тие лоши другари што не се домаќинска челад,тие те лажат, да трошиш пари по пустина, та и ти да се осиромашиш после како нив“! Му раскажал една легенда  за Сивета и Чулета. Тие биле две пилиња кои ги гледаат в поле кај си стојат по шипјето и глогјето и си пеат; едното си пее: сиве, сиве, а другото – чуле, чуле. Ете тие две пилиња, си биле некогаш брат и сестра. Многу биле лоши, разлавални; татко и мајка не почитувале, многу ги огорчувале, и  татко им бил многу лут, така и мајка им, та беа ги колнале многупати,  пилци да се сторат и од куќата нивна да одлетаат,  во поле да појдат и по трњето да стојат,  еден-други да се бараат, та да неможаат никогаш да се најдат. 

                                                                     Истото и се случило, останале пилци до ден денеска.

Штрк

                 Додека го учел Божин сина си, си велел сам со себе Силјан, „дури да си појдам в град,  ќе ме видиш ти овде да ме тераш ти на жниење на оваа силна горештина, бидејќи  во град ладни меани, да седам и ќеф да терам со граѓаните“.

      Вечерта дошол еден духовник во анот, од Божји гроб, да проси милостина по вилаетот Прилепски, а Силјан се нафатил  да го шета по селата и по градовите. Утрото тргнале по вилает да просат милостиње за на Божји гроб.

  Силјан на духовникот  му се молел дури со плач во очите за да го земе на Божји гроб. Дошле во Солун и влегле во една гемија та се упатиле за на Божи гроб. Одела гемијата по правиот пат и по некој ден свртел еден спротивен ветар многу силен, та кога ја подбрал гемијата по морската ширина, таа се удрила од камењето, парче по парче се направила; сите што биле во гемијата се удавиле, само Силјанче беше се нашол на една штица задржан и беше го исфрлило далгата на суво. Силјан тргнал да оди  да види што земја ќе беше таа.

Нашол еден извор,  се напил ладна вода и до изворот нашол зрели плодови и си скинал да касне, оти беше умрел од глад. Над изворот нашол една пештера и тамо беше си влегол за вечерта да преноќева, целата ноќ си мислел засвојот мил татко и неговите зборови, за неговата мајка,  мило синче, мила сестра и за  милата домаќинка. Чудна земја била оваа, сонцето изгревало таму каде што требало да зајде.

Штрк во лет

       Со надеж Силјан да најде луѓе, тргнал да оди од планината в поле. На една низина видел луѓе, но не го разбирал нивниот јазик. Излегол од зад грмушките и тргнал кај луѓето да оди со прекрстени раце и со солзи на очите, се приближувал кај нив. Кога го виделе Силјана мажот и жената, ги оставиле косите и си проговориле помеѓу си со нивниот јазик и се изнасмеале. Тие се обратиле со зборовите „море што не проговориш, бре Силјане, да речеш добровечер, му рекол мажот, или помози Бог? “ – Силјан ги замолил да му кажат од каде го знаат. Се смрачило и си го зеле мажот и жената Силјана, та си го однесле дома. Го навечерале со најубави манџи како секој гостин најмил. Силјан не можел да се начуди на луѓето, кои се и во кое место се. Тие му рекле дека се дојдени од неговото село Коњари уште кога Силјан не бил роден. Му раскажале дека се луѓе, а за штркови што се прават, си ималеод деда прадеда клетва. Имало во старо време некој си старец што бил како светец на оваа земја. Во тоа време децата од преку-преку-дедови биле многу лоши; не ги слушале татка си и мајки си, само еден старец ги учел и децата и мајките и татковите за да не прават така, оти големо зло ќе ги најде. Бидејќи лоши многу биле децата, го удриле од земи старецот и беше му пукнала жолчката. Тогаш беше го проколнал старецот сиот народ што се наоѓал во својата земја: „Ох да би Господ ве судил деца, им рекол, што ме отепавте на правина! Да дадеше Господ една сипаница лоша да дојдеше и сите вас да ве собереше, та после векот едно да не пркне: овде да се роди, ама бело море и црно да препливаат таткови и мајка ви, тамо да видат челад; откако ќе видат челад тамо, еден Господ нека суди и еве јас си умирам“.На трите години од помеѓу гробот на старецот извреле два извора што се и ден денеска ако се искапеш на едниот стануваш штрк, а на другиот човек. И за вистина, клетвата од старецот што ги колнел,  се исполнила и по неколку години сите деца од лошата сипаница изумреле и останале сите како црни кукавици без челад;старецот на сон  им кажал да појдат кај изворите и во едниот извор да се искапат, та ќе се сторат штркови, и да прелетаат бело море и црно, та да појдат во земјата на Силјан и тамо челад да родат и да ги изгледаат, та пак овде да си дојдат и да се искапат во другиот извор, та да се сторат пак луѓе.Аџи Кљак-Кљак војводата му рекол  кога ќе  дојде времето за одење во земјата на Силјан, истиот ќе се искапе и  ќе се стори еден штрк, ќе си земе едно шише вода од другиот извор и ќе си го обеси на гуша и кога ќе си одат дома, ќе се потури и ќе стане пак човек.

    Неколку месеци Силјан  им помагал  во сите полски работи. Се приближало времето за да се подготват да дојдат во земјата на Силјан, тогаш пратил пратеници Аџи Кљак-кљак по сите домаќини и сите младоженци да идат тамо за да се направат штркови. Во неколку дни се направиле штркови и сите одлетале крај море за да се чекаат дури сите да се соберат. Летале токму 24часа, дошле до една бара, та слегле на барата и се најале жаби и други животинки. Кога дошле близу селото Плетвар, го видел Силјан полето Прилепско; ги видел Маркови Кули; го видел манастирот Трескавец и од радост веднаш слегол да се потури со шишето вода, за човек да се стори и оттука пеш да си оди дома.

   Арно ама од големата радост слегувајќи на земи го скршил шишето и си останал пак штрк. Силјан си отишол на другиот крај на куќата да седи. Бидејќи било многу рано, уште не беа развражале куќните луѓе, само татко излегол во двор, со прво него го видел и од жал што му паднало се расплакал. По малце време  станале сите од куќата и секој по нешто работа работел: мајка му фатила кравите да ги молзи, невестата му овците отишла да ги молзе, син му свињите и телците. Откога си поплакал Силјан на кога ги гледал и не можел со нив да зборува,  си летнал од куќа и си отишол в поле да си ги види нивјето, ливадите, лозјата и чаирите кај што паселе говедата.

   Еден ден син му Велко фрлил со стапчето по Штркот Силјан и го удрил по глава, та го ошумоглави и не можел Силјан веднаш да си летне.

    По неколку дни го догледала кучка Лиса и му се пуштила та го фатила за опашка. Ако не беше и свикал очарот Смиле на кучката да го пушти Силјана, ќе го испердушела уште за малце.

      По некоја недела ги спрегнал татко му Божин воловите и отишол на нива да ора замавнал со остенот на штркот, та беше го удрил по десната нога. Од големата болештина Силјан летнал како некој стршлен и отишол на куќа, та си застанал на левата нога да ја плаче лошата болештина од скршената нога.

      Бидејќи сестра му од Силјана била свршена, си седела во двор на ругузина и си низала едно ѓерданче од стари рупчиња. На  Силјана му текнало та слегол во двор и го зел ѓерданчето и го качил на куќа та го скрил во сламата.

       По некоја недела беше останала жената му на Силјана сама дома и си седела во двор на ругузина та си везела една кошула со црна преѓа, како за вдовица; си везела и си плакала за касметот што го имала, дека без домаќин останала. Силјан слегол од куќа, та и го зел клопчето што везела сосемати игла и го качил на куќа, та го скрил во сламата за ич да не се сеќава.  

      По малку време се приготвиле свадба да прават за Босилка, се задале сватовите од под село да идат, гајдите свирле, а Силјан се преколнувал декакога им грешел на мајка му и на татка му, го втасала ваква клетва, да не бидечовек сега и да си ги пречека сватовите и  да се весели како сите што се на свадбава.

     На ден Пантелејмон штрковите си отишле во својата земја здрави и живи како што сакал Господин Бог.

     Како што првиот пат што иделе, вториот пат Силјан го врзал шишенцето посигурно да не се скрши, по патот ги нападнале орли биле тукуречи и тие на број колку штрковите. Три дни и три ноќи  се тепале орлите и штрковите. Крв до колена се беше направиле. Силјан во бојот никако не зел учество, бидејќи Аџијата го имал покрај себе и бидејќи му бил гостин не го внесол во бојот. Радосни штрковите си тргнале и си се упатиле секој род и фамилија за својот вилает, а Силјан со Аџиовци си долетал во село Коњари здрав и жив.

Силјан дошол на амбарче и си го отворил црпчето, па си се потурил и  станалчовек како што си бил дома  при татко му и мајка му, при жената и детето. Слегол од амбарче Силјан долу и тргнал за дома да си влезе.

 Се расчуло низ селото оти Силјан Божиноски си дошол од аџилак.

Силјан на селаните како приказна, почнал да им кажува што патил дома додека бил штрк и што видел и што сторил. Раскажал за Велко кога за малку ќе го удавел, за кучката која ќе го опердашела, за воловите кога орал и го удрил Божин со остенот и за да му поверуваат,приказната ја завршил  за ѓерданчето и преѓата со игла кои ги скрил на таванот на куќата. Сите тогаш му поверувале за неговите страдања. Од тој момент веќе Силјан се променил, бил работлив, јуначки се справувал со летната жега, вршидба и селките работи. Ете така му ја раскажал таткото на Марко приказната која и нему прадедовците му ја раскажувале како легенда за Силјан Штркот од колено на колено.